Vandaag is het alweer de laatste dag en tevens de laatste Live Show van Dancing on Ice 2019-2020. Geproduceerd door Talpa en elke zaterdag avond vanaf 7 december om 20.00 uur Live uitgezonden op SBS6. Veel vragen komen voorbij: “Wow, hoe is dat? Is het leuk om met de BN’ers te werken? Wat doe je precies? Kunnen ze het een beetje?” Maar één ding hebben alle vraagstellers gemeen: met een twinkeling van enthousiasme in de ogen wordt erover gesproken. Het doet iets met mensen, die televisie. Alsof het een magische wereld is die onbereikbaar en heel ver weg is. Daarom hierbij mijn verhaal om deze onbereikbare wereld realistischer te maken!
In 2006 (damn, 2006…) schaatste ik in het programma ‘Sterren dansen op het ijs’. Niet te verwarren met Dancing on Ice. O ja, ook dat zal ik even helder maken: heel lang geleden was ‘de schaats oorlog’ op televisie. SBS bracht Sterren dansen uit en RTL kwam met Dancing on Ice. Het verschil? Dancing on Ice is een format dat van origine ontwikkeld is in Engeland. Om die reden bezitten zij de rechten van Dancing on Ice. De rechten van zo’n format worden ‘geleend’ door andere uitzenders, wereldwijd. Net als The Voice bijvoorbeeld. Sterren dansen op het ijs was destijds een ietwat ander format dan Dancing on Ice. er werd namelijk meer gefocust op de entertainment waarde van het schaatsen en er werden veel groepsnummers toegevoegd. Destijds was er een heuse TV -oorlog met 2 bijna identieke programma’s op dezelfde tijd op TV. Uiteindelijk ‘won’ Sterren dansen op het ijs’ het van ‘Dancing on Ice’ qua kijkcijfers, maar deze editie anno 2019 is dus Dancing on Ice gebaseerd op het format uit Engeland.
Terug naar het verhaal. In 2006 was de eerste editie van Sterren dansen op het ijs, ik had als enige Nederlandse het voorrecht om mee te schaatsen als artiest. Ik mocht tijdens dit seizoen de eerste stapjes op het ijs van visagist Mari van der Ven begeleiden, dat was zó leuk! Ook schaatste ik daarna mee in de groepschoreo’s en schaatste ik voor één van de uitzendingen de opening met Gerard Joling. Er is bijna geen beeld van te vinden, want destijds was YouTube nog maar net gelanceerd en hadden we nog een klaptelefoon. Time flies.. Afijn, dit was één en al avontuur voor een jong meisje. Ik mocht meekijken in de TV wereld en dat was heel spannend. Over het algemeen kijk ik daar niet altijd positief op terug, omdat ik het een harde wereld vond waar men soms niet altijd even prettig met elkaar omging.
13 jaar later ging de telefoon. “Madelene, wil je weer meedoen aan Dancing on Ice?” Mijn eerste antwoord was: “In welke hoedanigheid? Want ik schaats niet meer als artiest.” De bedoeling was dat ik een screening zou doen als jurylid, maar de uitvraag was ook om de BN’ers van dit seizoen te leren schaatsen. Uiteindelijk heb ik de screening gedaan, maar ben ik helaas geen jurylid geworden. Wel zei ik JA! tegen het trainen van de BN’ers. Ik ga ervoor!
Op 14 oktober 2019 begon dan het Dancing on Ice avontuur. De eerste dag, in de studio in Baarn, was nog een persdag waar alle BN’ers hun eerste stappen op het ijs zette en waar de ontmoeting plaatsvond. De dag was heftig en lang, maar ik heb veel nieuwe mensen ontmoet. En al met al was de dag zeer positief, de skills van de BN’ers waren namelijk lang niet slecht! Er kwam geen stoel aan te pas, niemand viel en een aantal konden zelfs al overstappen!
Vervolgens begonnen we aan twee maanden met ontzettend lange, koude en intensieve dagen. Om 9:00 uur beginnen en soms pas om 20:00 uur klaar. Back to back, elke twee uur twee andere BN’ers op het ijs voor een les met een half uurtje lunchpauze tussendoor. Met veel spierpijn (zowel de BN’ers als ik) en veel kou trainden we keihard. Op dat moment was er nog geen glitter en glamour, de hal was gewoon een kale hal met vier muren en een ijsvloer.
Na 1 week dacht ik het volgende: Charly gaat zich gegarandeerd vreselijk blesseren, want die heeft totaal geen coördinatie. Van hem vond ik dat hij een helm op moest, en dat zeg ik echt niet snel. Des te trotser ben ik op hem (en op mijzelf als juf) dat hij zo ver is gekomen en toch die coördinatie heeft weten te ontwikkelen om gecontroleerd het ijs op te gaan.
Ik dacht dat Sabine het heel ver zou schoppen. Zij is een natuurtalent: snelle leerling, flexibel en beheerst het glijgevoel. Ik had dus echt niet verwacht dat zij er al na liveshow 2 uit zou liggen. Al na 1 week was het me meer dan duidelijk dat Tommy ontzettend goed is. Een natuurtalent met ontzettend goede dansachtergrond, spierbeheersing en een ongelofelijk leervermogen.
Hoe ik dat lesgeven aanpakte? Recentelijk heb ik voor de KNSB leskaarten mogen ontwikkelen voor het IJSTIJD programma ‘Chill het ijs op’ en voor de ST1 opleiding om kinderen te leren schaatsen. Dit was ook een perfect moment om deze leskaarten erbij te pakken. Geen kinderen, maar in de basis begon het met dezelfde oefeningen. Het maken van een pizzapunt om te stoppen en het maken van parcourtjes met pionnen. Ik nam mijn grabbelkist mee met props om de lessen leuker en plezieriger te maken. De waterpistolen die daarin zaten zijn wel eens tevoorschijn gekomen en we speelden nog net geen ’schipper mag ik overvaren’. Spelenderwijs aanleren! Zo zie je maar weer dat je nooit te oud bent om te leren (of spelletjes te doen)!
Mijn werkzaamheden veranderden ontzettend door de tijd en door het proces. Ik heb het de eerste twee maanden heel intensief ervaren doordat ik dag in dag uit met de BN’ers werkte om ze te leren schaatsen. Op het moment dat de Pro-skaters (hun schaatspartners) arriveerden en we gingen repeteren in de studio van Hilversum veranderde deze dynamiek. De BN’ers hadden immers allen hun ‘prive’ coach gekregen. Het was tijd om ‘los te laten’. Enerzijds heel mooi om te zien dat ze zich verder gingen ontwikkelen in het schaatsen met een partner. Anderzijds moest ik ‘mijn kindjes’ afstaan. Daar moest ik eerst even aan wennen, maar ik had al gauw door dat de functie niet veranderde. Ik was ze dan niet meer letterlijk aan het leren schaatsen, maar ik was ze wel nog steeds het coachen. Ik keek en ontwikkelde mee in de choreografie van hun dansen en mijn ‘verlossende’ bevestiging dat ze het goed deden, deed soms wonderen. Ook de communicatie was duidelijk een struikelblok soms. Mijn lessen waren altijd in het Nederlands en nu moesten ze opeens alles in het Engels met hun schaats partner communiceren. Dus zo groeide mijn functie van trainer naar ‘coach’ en ook wat dat betreft hebben de BN’ers in de loop van de Live shows ontzettend grote sprongen gemaakt. Opeens gingen ze er zelf ook in geloven dat ze het wel een beetje konden en dat gaf een boost in zelfvertrouwen, wat ook weer terug te zien was in de live-shows.
De live show weken waren als volgt opgebouwd: Op zaterdag natuurlijk de Live show. Op zondag werd er een begin gemaakt aan de nieuwe dans, deze werd dan afgemaakt op dinsdag en woensdag. Op donderdag werd de puntjes op de i gezet. Op vrijdag de ‘review’ dag. Hier werden de dansen dan uitgevoerd met alles erop en eraan (kostuums etc) en dan kon de productie van het programma alvast een beetje bekijken hoe ze het in beeld zouden gaan brengen. Op zaterdag overdag was er dan een camera repetitie. Dus eigenlijk ‘de live show’ zoals hij ’s avonds zou moeten gaan en dan om 20.00 ging het circus weer los. In principe helemaal niet zo anders als het maken van theater, alleen dan op kortere termijn. Het enige verschil was dat het door een camera geregistreerd werd waardoor het voor iedereen in Nederland beschikbaar is om te volgen. Ook dit was achter de schermen echt niet allemaal glamoureus. Hele lange dagen voor iedereen met lang wachten, conflicten die zich wel eens voordeden (net als op elke andere werkvloer), maar ook heus met lol, grappen en grollen uit meligheid. Net als elke andere job eigenlijk. Soms leuk en soms ook wel eens niet.
Ik vond het vooral leuk om op de zaterdag tijdens de camera repetities even bij de jury Ruben, Joan en Marc te zitten. Leuk om te horen wat hun eerste indruk dan was en ze een beetje input te geven over hoe de week was verlopen. En als ze dan ergens heel positief op reageerden dan gloeide ik ook van trots natuurlijk.
Nu, terugkijkend op het hele proces, vond ik het echt het allerleukste om de BN’ers te leren schaatsen de eerste twee maanden. Dat waarvan ik eerst dacht ‘mwoah… een beetje volwassenen leren schaatsen’ bleek het leukste van alles te zijn. En niet alleen om hun skills aan te leren, maar vooral om de mens erachter te ontdekken. Ik besefte me na de eerste week dat de BN’ers zich ontzettend kwetsbaar opstelde door dit avontuur aan te gaan. Iets nieuws leren waarvan je niet helemaal zeker weet of je het gaat kunnen en dat moet je dan doen voor misschien wel een miljoen mensen die voor de buis zitten te kijken. Eigenlijk enorm bijzonder en dapper van hen allemaal. Ook qua persoonlijkheid kreeg ik meteen na twee/drie dagen een kijkje in hun ziel, door te zien hoe ze reageerden op tegenslag (vallen), successen (als een truckje meteen lukte) en hun ontzettende doorzettingsvermogen. Ik was en ben echt ontzettend trots op mijn ‘pupillen’ en niet alleen om de skills die ik ze heb mogen leren, maar vooral op hun persoonlijke overwinningen die gepaard gaan met het aangaan van het Dancing on Ice avontuur. Ik heb ook werkelijk met een aantal een band mogen opbouwen en nieuwe vriendschappen mogen maken. Maar wat ze allemaal gemeen hebben is dat ze ongelofelijke doorzetters zijn en daarom ook bereiken wat ze hebben bereikt. Mensen die niet bang zijn hun dromen na te jagen en hier keihard voor werken. Dat heb ik als ontzettend inspirerend ervaren ondanks het feit dat ik sommige dagen in de studio ook wel eens verschrikkelijk vond. Net zoals ik de tv wereld van Sterren dansen op het ijs heb ervaren in 2006 heb ik het nu soms weer zo ervaren. Als harde onprettige werkomgeving. Alhoewel ik nu zelf natuurlijk wat ouder en wijzer ben geworden en hier een stuk beter mee om ben gegaan. Dus daar ben ik ook erg trots op.
Vandaag is laatste dag van Dancing on Ice. Vind ik het jammer? Of ben ik blij dat het voorbij is? Eigenlijk een beetje van beide. Ik vind het heel erg jammer dat ik niet meer elke dag een reden heb om met de mensen om te gaan waar ik een band mee heb opgebouwd. Aan de andere kant ben ik wel opgelucht dat het erop zit. Vergelijk het maar een beetje met topsport. Je traint je helemaal de pletter tot aan het moment van de finale wedstrijd. Daar kijk je dan naar uit, maar als de wedstrijd voorbij is, dan is het ook wel ‘even goed’ en tijd om uit te blazen. Ik ga het aan de ene kant missen en aan de andere kant ook niet. Waar ik wel heel erg naar uitkijk is om me weer helemaal op Entertainment on Ice en DE TOCHT te kunnen storten. Er liggen weer mooie plannen in het verschiet en ik kan niet wachten om mijn tanden daar weer voor 100% in te zetten.
Liefs,
Madelene
